Σεμιόνοφ, Νικολάι Νικολάγεβιτς

Ρώσος φυσικοχημικός. Γεννήθηκε στο Σαράτοφ το 1896. Καθηγητής της φυσικοχημείας στο Ανώτερο Κολέγιο από το 1928, διευθυντής του Ινστιτούτου φυσικοχημείας της Ακαδημίας Επιστημών στην πρώην ΕΣΣΔ το 1944. Οι παρατηρήσεις του για τη χημική ισορροπία σε σχέση με την ταχύτητα αντίδρασης των αερίων συνέβαλαν σημαντικά στη γνώση της διάστασης των μορίων των αερίων. Επεξεργάστηκε τη θεωρία των αλυσωτών αντιδράσεων και τη θερμική θεωρία των καύσεων και των εκρήξεων· θεμελιώδη σημασία έχουν οι μελέτες του για τη διάδοση των εκρηκτικών κυμάτων. Από τα έργα του αναφέρουμε τα Προβλήματα της κινητικής χημείας και δραστικότητας, και πολυάριθμες μονογραφίες επί των αλυσωτών αντιδράσεων. Για τις μελέτες του στην κινητική χημεία, τιμήθηκε το 1941 με το βραβείο Στάλιν και το 1956 με το βραβείο Νόμπελ (ο Σ. ήταν ο πρώτος σοβιετικός πολίτης στον οποίο απονεμήθηκε η διάκριση αυτή) μαζί με τον Άγγλο Χίνσελγουντ. Το 1958 εκλέχτηκε μέλος της Βασιλικής Εταιρείας του Λονδίνου.